మరణం లేని అక్షరం

ఎండ్లూరి సుధాకర్ ఇక లేడు

ముక్కుపచ్చలారని వయస్సులో

నా ఎద ముట్టిన

యువకవి సత్తముడు 

ఇక కన రాడు.

గురువు ముందు

శిష్యుడు వెళ్లిపోతే

ఆ గురువు మోసే బరువు

తండ్రి కన్న తక్కువదేమీ కాదు.

అనుకోలేదు

అప్పుడే వెళ్లిపోతాడని.

రెండో కూతురి పెళ్లితో

బాధ్యత తీరిందనుకున్నాడో!

నిజానికి

అర్ధాంగి హేమ పోయినప్పుడే

అర్ధాంగంతో మిగిలాడు

రత్నాల్లాంటి కూతుళ్ల కోసం

కాంతిని నిలదొక్కుకున్నాడు

కుటుంబాన్ని

సృజనకారుల బృందంగా

మలుచుకున్నాడు

కాలు తీసేసినందుకు

చిన్నబుచ్చుకున్నాడేమో!

ఇవాళ ఆగిన గుండెను

మడత పెట్టుకొని

నిశ్శబ్దంగా నిష్క్రమించాడు.

అటు ఓరియంటల్ పాండిత్యం

ఇటు దళ దళ పరీత

దళిత వేదనా పరత్వం

అతని ప్రత్యేకత.

‘‘కొత్త గబ్బిలం’’ రచనతో

జాషువా మళ్లీ 

పుట్టాడనుకున్నాం

ద్వేషం లేని నిరసన 

అతని తత్వం

గోదావరి జలంలో

‘‘ఇరానీ చాయ్’’ను కలిపిన

మణి ప్రవాళ వ్యక్తిత్వం.

ఎండ్లూరీ! నీళ్లూరిన 

నా కండ్లను

నువ్విప్పుడు చూడలేవు

నా గురించి

ఎలిజీ రాయవలసి వస్తుందని

ముందే వెళ్లిపోయావా 

నాయనా!

వెరీ బ్యాడ్.

డా. ఎన్. గోపి