కరుణామయి

ఒక్కొక్క రేకు రాలుతున్న పూవులా

భూమి సన్నగా వణుకుతుంది

అమ్మోరు పోసిన బాలింత శిశువులా

ప్రపంచం ఒళ్లు కాలిపోతున్నా

తన చన్నుని పిల్లోడి నోట్లోంచి తీయని తల్లిలా

భూమి మూలుగుతుంది

అమ్మకి జ్వరం వచ్చిందంటే

ఇళ్లంతటికి జ్వరం వచ్చినట్టే

మనుషులకి ఫ్లూ వచ్చిందని 

భూమికీ ఒళ్ళు సలపరిస్తున్నట్టుంది

కరోనా కౌగలింతలో 

కన్నీరులా కరిగిపోతున్న ప్రపంచానికి

భూమి ఇప్పుడు స్వస్థత జలని తవ్వుతుంది

నదులూ సముద్రాలను తోసిపుచ్చి

శుభ్రంగా ఉన్న చేతులకోసం వెదుకుతుంది

కలుషితం కాని పెదాల కోసం వెదుకుతుంది

కడగబడ్డ చేతులూ

మౌనంగా ఉంటూ ధ్యానించే పెదాల పవిత్ర కోసం వెదుకుతుంది

ఏదైతేనేం కొంత కాలం

మనల్ని మనం మౌనంలోకి నెట్టేసుకుని

వేరుపడదాం

అక్కడ పాలపుంతల సంఘర్షణమధ్య

భూమి స్వస్థత కోసం కలకందాం

భూమి తనని తాను మళ్లీ 

కొత్తగా చిగురింప చేసుకునేప్పుడు

తన దృష్టినుంచి మనం దాక్కుని

కళ్ళు మూసుకుందాం

మరో అద్భుతాన్ని 

ఆవిష్కరించుకునే తల్లిలా

ధరణి మళ్లీ మనల్ని 

ప్రేమగా హత్తుకుంటుంది

– మెర్సీ మార్గరెట్