తెలుగు వ్యావహారికానికి తొలి వ్యాకరణం

చివరికి ఇంతకాలానికి వ్యావహారిక తెలుగు భాషకి ఒక నిర్దిష్టమైన వ్యాక రణం వెలువడింది. విచిత్రం కాని విచిత్రం ఏమిటంటే దీన్ని రాయ టానికి ఒక ప్రత్యేక అనుభవం, అర్హత వున్న వ్యక్తి కావలసి రావటం.

వెల్చేరు నారాయణరావు యాభై ఏళ్లకి పైగా తెలుగు రాని, తెలుగు మాతృభాష కాని, అసలు తెలుగంటే ఏమిటో కూడ తెలియని పిల్లలకి తెలుగు బోధించే అధ్యాపకుడిగా ప్రత్యేకమైన అనుభవం వున్నవాడు. అదీ ఇంగ్లీష్‌ మాధ్యమంలో తెలుగు బోధించినవాడు. కఠినమైన ప్రశ్నలు అడగలేని చిన్నపిల్లలకి కాదు, అధ్యాపకులని లోతైన ప్రశ్నలతో మట్టిగరిపించగల అమెరికన్‌ కళాశాల విద్యార్థులకి. అందునా ప్రపంచంలోని అత్యుత్తమ విశ్వవిద్యాలయాల్లో ఒకటైన యూనివర్సిటీ ఆఫ్‌ విస్కాన్సిన్‌, మేడిసన్‌లో. అంతేకాదు, తెలుగు సాహిత్యాన్ని విస్తృతావలోనకంతో మథించి వందలకొద్ది పరిశోధనాపత్రాల్ని, ఎన్నో కొత్తపుంతల్ని వేసే గ్రంథాల్ని ప్రచురించి, తులనాత్మక ప్రపంచసాహిత్య (ఇౌఝఞ్చట్చ్టజీఠ్ఛి ఔజ్ట్ఛీట్చ్టఠట్ఛ) పరిశోధకుడిగా విశ్వవిఖ్యాతి గడించినవాడు. తన యాభై ఏళ్ల పైబడిన తెలుగు బోధనానుభవాన్ని రంగరించి నారాయణరావు తయారుచేసిన ఏకైక వ్యావహారిక తెలుగు వ్యాకరణగ్రంథం ‘తెలుగు దారి’.

‘తెలుగుదారి’ పూర్వోత్తరాల గురించి చర్చించే ముందు తెలుగుభాష స్వభావాన్ని గురించి నారాయణరావు వెలువరించిన విస్మయకరమైన ఒక లోచూపు గురించి చెప్పుకుతీరాలి. అది తెలుగుభాష ‘‘క్రియాపద కేంద్రక’’ మైందన్నది. అంటే తెలుగుభాషా వాక్యాల్ల్లో ప్రముఖస్థానం క్రియాపదానిది. ఇందుకు ఒక ప్రబల నిదర్శనం విశేషణాల నుంచి వస్తుంది - ఆంగ్లం లాటి భాషల్లో నామవాచకానికి బలం చేకూర్చుతూ ఎన్నో విశేషణాలుంటాయి (్చఛ్జ్ఛీఛ్టిజీఠ్ఛిట) కాని తెలుగులో అత్యధికంగా వున్నవి క్రియావిశేషణాలు (్చఛీఠ్ఛిటఛట), నామవాచక విశేషణాలు కావు.

ఆంగ్లంలాటి భాషల్లో వాక్యస్వరూపం ‘‘నామవాచకం’’ చుట్టూ తిరుగుతుంది. అంటే ఒకే క్రియాపదం ఏ నామవాచకానికైనా అలాగే వుంటే ‘‘సహాయక క్రియాపదం’’ (్చఠ్ఠజీజూజ్చీటడ ఠ్ఛిటఛ) ఆ నామవాచకం తాలూకు కాలం, మనస్థితి, లేదా స్వరాన్ని తెలియజేస్తుంది. ఉదాహరణకు ఏ్ఛ జీట ఠ్చీజూజుజీుఽజ, ్గౌఠ ్చట్ఛ ఠ్చీజూజుజీుఽజ, ఐ ్చఝ ఠ్చీజూజుజీుఽజ అన్న వాక్యాలు చూస్తే అన్నింటిలోనూ క్రియ ఒక్కటే. సహాయకక్రియ మాత్రమే నామవాచకాన్ని సూచిస్తుంది, అనుసరిస్తుంది (జీట, ్చట్ఛ, ్చఝ). ఇదే విషయం తెలుగులో చెప్పాలంటే ‘‘అతను నడుస్తున్నాడు, మీరు నడుస్తున్నారు, నేను నడుస్తున్నాను’’ అంటాం. ఇక్కడ క్రియాపదమే రూపాంతరం చెందుతుంది. సహాయకక్రియతో పనే లేదు. తెలుగుభాషలో క్రియకు అత్యంతప్రాధాన్యత వున్నదని, మనం వ్యక్తీకరించదలుచుకున్న భావాలు చాలావరకు క్రియారూపాన్ని మార్చటం ద్వారా సాధిస్తామనేది నారాయణరావు గమనించి విస్తృతంగా విశ్లేషించిన అంశం. ఒకసారి ఈ కీలకాన్ని పట్టుకుంటే తెలుగు నేర్పటం, నేర్చుకోవటం చాలా తేలికౌతుందన్న ప్రతిపాదన, అదెలా సాధ్యమో సహేతుకంగా, సోదాహరణంగా, సాధికారంగా వివరించటం ఈ గ్రంథం తెలుగుభాషకు చేసిన ఒక మహోపకారం.

ఇంతవరకు తెలుగు విద్యావంతులు తెలుగుభాష క్రియాత్మకం అన్న విషయాన్ని గమనించకపోవటం, ఆంగ్లం లాగా నామవాచకాత్మకం అని భ్రమించటం అనేక దురదృష్టకర పరిణామాలకు దారితీసింది. ఇందుకు ఒక ప్రబల ఉదాహరణ వార్తాపత్రికలు: వీరు ఆంగ్లభాషాపత్రికల్ని అనుసరిస్తూ కృత్రిమమైన తెలుగుని తయారుచేసి భాషకు విపరీతమైన అపకారం చేశారు. ఉదాహరణకు ఆంగ్లంలో ‘‘ఖీజిజ్ఛీజ ఛ్చిఠజజ్టి’’ అన్న శీర్షిక ఉందనుకోండి. ఇదే భావాన్ని తెలుగులో చెప్పాలంటే ‘‘దొంగ పట్టివేత’’ అని తయారుచేశారు, ‘‘దొంగ దొరికాడు’’ అనే సహజ, సరళ వాక్యాన్ని వదిలేసి. ఇప్పుడు ఎక్కడ చూసినా నామవాచకాంత శీర్షికలే! ‘‘రహస్యం వెలికితీత’’, ‘‘దుష్టశక్తుల ఏరివేత’’ - ఇలా కొత్తకొత్త పదజాలాన్ని సృష్టించి మరీ శీర్షికలని తయారుచేశారు. ఎందాకో అక్కర్లేదు, ఈ వ్యాసం రాస్తున్న రోజు వచ్చిన శీర్షికలనే ఉదహరిస్తాను- ‘‘సహాయం కోసం జనం ఎదురుచూపులు’’, ‘‘గంట కురిసిన వర్షానికే మునిగిన సెక్రటేరియట్‌’’, ‘‘బాంబ్‌ పేల్చిన రఘురామ’’, ‘‘బొక్కబోర్లాపడ్డ నేతలు’’, ‘‘మరో 4 గంటల్లో ముంచుకొస్తున్న ముప్పు’’, ‘‘పొంగుతున్న నాలాలు, కొట్టుకుపోతున్న కార్లు’’, ‘‘హైదరాబాద్‌లో కుండపోత వర్షం’’... ఇవన్నీ కృత్రిమ శీర్షికలే. తెలుగుభాష స్వరూపాన్ని అర్థం చేసుకోకుండా దున్నపోతు ఈనిందంటే దూడని కట్టెయ్యమన్న సామెతగా ఒకరిని చూసి ఒకరు అర్థంపర్థం లేని నామవాచకరూపాల్ని తయారుచేసి జనం మీదికి వదుల్తున్నారు. కొందరు టీవీ యాంకర్లు ఏకంగా ‘‘నేను సుబ్బారావు’’ వంటి తలాతోకా లేని వాక్యాల్ని తయారుచేసి ప్రేక్షకులు అంతకుముందు తెలిసిన తెలుగుని కూడ మర్చిపోయేలా చేస్తున్నారు. బుద్ధున్న ఎవడైనా ‘‘నేను సుబ్బారావుని’’ అంటాడా లేక ‘‘నేను సుబ్బారావు’’ అంటాడా? కనీసం మన పత్రికలు, టీవీల వారు ఈ పుస్తకాన్ని చదివి తెలుగు స్వరూపస్వభావాల్ని గ్రహించి భాషకు, జాతికి ఇప్పటివరకు చేసిన అపచారాన్ని, అపకారాన్ని సరిదిద్దుకుంటారని ఆశిద్దాం.

క్రియాత్మకమైన తెలుగు స్వభావాన్ని తేటతెల్లం చేయటానికి ఈ గ్రంథం నాలుగింట మూడు వంతులు క్రియ గురించే కావటం విశేషం. క్రియ, అది వివిధ భావాల్ని ప్రత్యక్షీకరించటానికి ఎలా రూపాంతరం చెందుతుంది అనేది తెలుగు గురించి ఏమాత్రం కుతూహలం వున్నవారైనా ఈ గ్రంథం చదివి తెలుసుకోవాలి.

***

మన పిల్లలకు ఇంగ్లీష్‌ ఎలా నేర్పాలో మనకు బాగానే తెలుసు. ఇందులో వందేళ్లకు పైగా అనుభవం వుంది. ఇంగ్లీష్‌ వ్యాకరణం (‘‘గ్రామర్‌’’) ఇందులో ఓ ముఖ్యాంశం. ఆ వ్యాకరణంలో గట్టిపట్టు వున్న అధ్యాపకులు మనకు చాలామందే వున్నారు. బహుశః ఇప్పుడు బ్రిటన్లో కన్నా ఇండియాలోనే ఇంగ్లీష్‌ వ్యాకరణంలో దిట్టలు ఎక్కువ ఉన్నా ఆశ్చర్యపోనక్కర్లేదు.

అదే తెలుగు విషయానికి వచ్చేసరికి చాలా వెనకబడి వున్నాం. తెలుగు మాతృభాషగా వున్న పిల్లలకి వాడుక తెలుగు ఎలా నేర్పాలో మనం నేర్చు కోలేదు. పెద్దలకే తెలియని విషయం పిల్లలకి ఎలాగూ బోధించలేం కదా!

20వ శతాబ్దం తొలినాళ్లలో ‘‘గ్రాంథిక తెలుగు’’, ‘‘వ్యావహారిక తెలుగు’’ గురించి పెద్ద ఎత్తునే చర్చలు జరిగాయి. గ్రంథాల్లో వుండే తెలుగు వాడుకలో రాయటానికి, మాట్లాడటానికి పనికిరాదని గిడుగు రామమూర్తి వంటి వారు పట్టుదలగా వాదించారు, నిరూపించారు కూడ. ఐతే వాళ్ల వాదాలు గ్రాంథిక తెలుగు పనికిరాదని తేల్చటానికి తప్ప వ్యావహారిక తెలుగు స్వరూపం ఏమిటో నిర్దేశించటం మీద ధ్యాస చూపించలేదు. ‘‘అదేమిటో అందరికీ తెలిసిందే, వేరే చెప్పాల్సిన పనిలేదు’’ అన్నట్టు వ్యవహరించారు వారు.

పోనీ మనకు ఇప్పటికే వున్న వ్యాకరణాల్ని పాటిద్దామా అంటే పిల్లలకి చెప్పటానికి మనకున్న ఒకే ఒక్క వ్యాకరణం చిన్నయసూరి ‘బాల వ్యాకరణం’. దాన్ని ఆయన చక్కగానే రాశాడు. ఐతే ఆ వ్యాకరణాన్ని వాడుతూ ఆయనే రాసిన పంచతంత్ర భాగాలు ‘మిత్రలాభం’, ‘మిత్రభేదం’ చూస్తే ఇట్టే తేలిపోతుంది అది నిత్యవ్యవహారాల్లో రాయటానికి, మాట్లాడటానికి వాడగలిగే భాష కాదని. నిజానికి దాని గమ్యం మన పద్యగ్రంథాల్లో వాడిన భాష స్వరూపాన్ని వివరించటం, వ్యావహారికభాషని కాదు. అంచేత మనం నిత్యవ్యవహారాల్లో రాసే, మాట్లాడే భాషకి బాలవ్యాకరణం ప్రమాణం కాదు, కాలేదు.

ఇలా మనం రెంటికీ చెడ్డ రేవళ్లం అయాం. గ్రాంఽథికభాష అందామా, అది అందరికీ అందని చందమామ. వ్యావహారిక తెలుగు అందామా అది ఎలా వుండాలో తెలుసుకుందామంటే అలాటి ప్రమాణగ్రంథాలే లేకుండా పోయాయి. దీంతో ఎవరికి తోచినట్టు వారు రాయటం, సినిమాల్లో టీవీల్లో మాట్లాడటం, పిల్లలూ పెద్దలూ వాటినుంచే ఎలా రాయాలో మాట్లాడాలో తెలుసుకోవలసి రావలసిన దుస్థితి తెలుగుకి తెచ్చిపెట్టుకున్నాం.

***

ఈ గ్రంథం తాలూకు ఒక ముఖ్యవిశేషం ఇది అవసరానికి అనుగుణంగా తెలుగు, ఇంగ్లీషుల మిశ్రమంగా వుండటం. దీనివల్ల తెలుగు చదవటం, మాట్లాడటం రాని (అంటే అక్షరాలు చదవటం కాదు, తప్పుల్లేని వాక్యాల్లో తమ భావాల్ని వ్యక్తీకరించ గలిగే కనీస పరిజ్ఞానం లేని) నేటితరాలకి వ్యావహారిక తెలుగుని ఇది అందుబాటులోకి తెస్తుంది.

దీని మరో ప్రధానపార్శ్వం తెలుగు భాషకీ ఆంగ్లానికీ వున్న మౌలికభేదాల్ని అత్యంత స్పష్టంగా సోదాహరణంగా వివరించటం. ఇది కూడ ఆంగ్లం తొలిభాషగా చదువుకుంటున్న కొత్తతరాల విద్యార్థులకి, వాళ్ల తల్లిదండ్రులు, గురువులకి ఎంతో ఉపకరించే అంశం. విద్యార్థులే కాకుండా జిజ్ఞాసువులైన పాత్రికేయులు, టీవీల్లో మాట్లాడే తలకాయలు (ఖ్చీజూజుజీుఽజ ఏ్ఛ్చఛీట) కూడ దీన్నుంచి కొంతైనా నేర్చుకుని తెలుగుని నిరంతరంగా హత్యచేసే అలవాటుకి విశ్రాంతి ఇస్తారని ఆశించటం మరీ అత్యాశ కాదని ఆశ.

అలాగే, తెలుగు వ్యాకరణం గురించి పరిశోధన చేసే/చెయ్యదలిచే వారికి ఇది అమూల్యనిధి. నారాయణరావు దీన్లో వివరించిన విశేషాల్ని ఎన్నో పార్శ్వాల్లో విశ్లేషించి, విశదీకరించి పరిశోధనలు సాగించవచ్చు.

ఉదాహరణకు ్ట్ఛుఽట్ఛ (‘‘కాలం’’?) అనే భావాన్ని తీసుకుందాం. ఆంగ్లంలో 12 రకాల ్ట్ఛుఽట్ఛ లున్నాయి - భూత, వర్తమాన, భవిష్యత్‌లు, ఒక్కో దానిలో మళ్లీ నాలుగు తరగతులు. ఇవి ఉన్నతవిద్యావంతులకే చాలా తికమక కలిగించే అంశాలు, విద్యార్థుల గురించి చెప్పాలా? వీటికితోడు ‘‘స్వరం’’ అన్న భావం - యాక్టివ్‌, పేసివ్‌ అనేవి - కూడ కలిపితే ఇంక చెప్పనక్కర్లేదు. అందుకే ఇప్పటికీ చాలామంది భారతీయులు ఆంగ్లం మాట్లాడేటప్పుడు ఎప్పుడు ఏ రకమైన ్ట్ఛుఽట్ఛ వాడాలో తెలీక తప్పుల్లో కాళ్లేస్తుంటారు. ఇక వీటికి స్వరం సంక్లిష్టత కూడ తోడయిందంటే గిలగిల్లాడటమే!

నారాయణరావు గుర్తించి వివరించిన మరో లోతైన అంశం నిజానికి ‘‘కాలం’’ అన్నది ఆంగ్లంలోని ్ట్ఛుఽట్ఛ కి నిజమైన పర్యాయపదం కాదని, ఆంగ్ల ్ట్ఛుఽట్ఛ లో సార్వజనీనమైన కాలగమనం అనే ఒక అంశం, వ్యాకరణ సంబంధ మైన భూత వర్తమాన భవిష్యత్‌ లనే అంశం కలగాపులగంగా కలిసిపోయి వున్నాయని, తెలుగులో ఈ రెండు పార్శ్వాలు విడివిడిగా దేనికదే సమాన స్థాయిలో ఉంటాయని. ఉదాహరణకు వర్తమానం అనేది తెలుగుభాషలో ఒక కాలం కాదు. ‘‘సాగుతూవుండటం’’ (ఞటౌజట్ఛటటజీౌుఽ) అనేది ఒక వర్గం (ఝౌఛ్ఛీ). దాన్ని ఏ కాలానికైనా అన్వయించవచ్చు. ఉదాహరణకు ‘‘నిఖిల్‌ నడుస్తున్నాడు’’ అంటే అది వర్తమానాన్ని, ‘‘అప్పుడు నిఖిల్‌ నడుస్తున్నాడు’’ అంటే అది భూతకాలాన్ని, ‘‘అప్పుడు నిఖిల్‌ నడుస్తూ ఉంటాడు’’ అనేది భవిష్యత్‌ని సూచిస్తాయి. ఇక్కడ ‘‘నడుస్తూ’’ అనేది ప్రోగ్రెసివ్‌ మోడ్‌. చూశారా, ఆంగ్లంతో పోలిస్తే తెలుగు ్ట్ఛుఽట్ఛలు ఎంత తేలికో!

తన యాభై ఏళ్ళ పైబడిన తెలుగు అధ్యాపకానుభవానికి అద్భుత పరిశీలన, అకుంఠిత పరిశోధనాకుశలతని రంగరించి నారాయణరావు నిర్మించిన ఈ గ్రంథం అజరామరం. తెలుగుభాష గురించి, దాని భవిష్యత్తు గురించి కొంచెమైనా ఆలోచన వున్న ఎవరికైనా అవశ్యపఠనీయం.

కె.వి.ఎస్‌. రామారావు